Некогаш на Света Гора живеел еден монах. Секој ден бил во алкохолизирана состојба и станувал причина за навреда .
Еден ден тој умре, а некои верници , чувствувајќи се на олеснување, отидоа кај видовитиот старец Паисиј Светогорец (канонизиран во јануари 2015 година) за да му кажат со особена радост дека овој голем проблем конечно е решен.
Отец Пајсиј им одговорил дека знае за смртта на монахот, бидејќи видел цела легија ангели кои дошле да му ја земат душата. Аџиите беа изненадени и огорчени, а некои од нив се обидоа да му објаснат на старецот Пајсиј за што зборува, мислејќи дека старецот не ги разбира.
Старец Пајсиј им рекол: „Овој монах е роден во Мала Азија, непосредно пред прогонството на населението, кога Турците ги киднапирале сите машки деца (т.н. крвен данок). За да го заштитат, родителите го однеле со себе на жетва, а за да не плаче, му истурале ракија во млекото, а потоа спиел. Затоа растејќи станал алкохоличар.
Кога пораснал, по совет на многу лекари и стручњаци дека не треба да се жени и да основа семејство по вакво детство, дошол на Света Гора и се замонашил. Таму нашол свет старец и му рекол дека е алкохоличар. Старецот го советувал да се покае и да се моли и да ја моли Богородица да му помогне да го намали пиењето за една чаша.
По една година со молитви и покајание успеал да го намали пиењето од 20 чаши дневно на 19 чаши. Тој продолжил и со текот на годините успевал да испие само 2 до 3 чаши дневно, од кои, бидејќи постојано постел или гладувал, лесно се опивал. ”
Со години сите го сметале за алкохоличар монах, но Бог во него видел борец , упорен во борбата да ја намали неговата лоша навика.
Ако не ги знаеме причините и трудот што некој го вложил за да го постигне она што го сака , со кое право имаме да го осудиме неговиот обид?
